EDUKUJEMY POKOLENIA
ABY RAZEM TWORZYĆ DOBRE ŚRODOWISKO
EGZEKWUJEMY PRAWA
ZWIERZĄT GOSPODARSKICH
CHRONIMY
ZAGROŻONE GATUNKI
Zima to dla wielu roślin spożywczych okres martwy. Jednak nie dla jarmużu. Ta odmiana botaniczna kapusty warzywnej znajduje zastosowanie w kuchni na bardzo wiele różnych sposobów. Uprawiana była już w starożytności, dziś natomiast o jego właściwościach wiemy wiele. Jest niskokaloryczny, posiada bardzo dużo błonnika, żelaza, witaminy K, czy witaminy C, odpowiedzialnej za odporność naszego organizmu. Nawet w mleku nie ma tyle wapnia co w liściach jarmużu. Warto wspomnieć, że wapń zapobiega osteoporozie, wpływa pozytywnie na stan kości oraz zębów. Jarmuż będzie dla Ciebie przydatny również, jeśli zależy Ci na ładnej skórze, włosach czy paznokciach, wszystko dzięki pokładom witaminy A. Dania z jarmużem obniżają poziom cholesterolu, co zmniejsza ryzyko zachorowania na schorzenia układu krążenia. Oprócz witaminy C, do zwiększenia naszej odporności istotne są antyoksydanty, których w jarmużu jest od groma. Podobnie jak brokuły, jarmuż zawiera sulforafan, który wspiera nasz organizm w usuwaniu toksyn oraz innych szkodliwych substancji.
Przygotowując dania z jarmużem, powinniśmy wybierać takie przepisy, w których nie jest on poddawany zbyt dużej obróbce cieplnej. Chodzi oczywiście o zachowanie jak największej ilości wartości odżywczych. Aby zapobiec utracie ważnych składników, powinniśmy gotować jarmuż nie dłużej niż 3-4 minuty. Dlatego albo najlepiej spożywać go w czystej postaci, albo dodawać do dań na sam koniec.
Jeśli chodzi o pochodzenie jarmużu, to o końca średniowiecza był on jednym z najpopularniejszych zielonych warzyw w całej Europie. Odmiany o kędzierzawych liściach istniały już, wraz z płasko-liściastymi, w Grecji w czwartym wieku p.n.e. Dzisiaj możemy je różnicować w zależności od odmiany na: niskiej, pośredniej lub wysokiej długości łodygi, z różnymi rodzajami liści. Liście występują w kolorach od jasnozielonego poprzez zielony, ciemnozielony i fiolet aż do fioletowozielonobrązowego. Odmiana została wprowadzona do Kanady (później do Stanów Zjednoczonych) poprzez rosyjskich kupców w XIX wieku.
