Ewolucyjny eksperyment – Panda Wielka

Biało – czarne futro, nieduże, błyszczące oczy i pocieszna mordka. To wszystko sprawia, że pandy wielkie nie przypominają groźnych drapieżników, a urocze pluszaki, nawet mimo swoich dużych rozmiarów, które w połączeniu z ostrymi zębami powinny budzić respekt. Na szczęście, to wrażenie nie jest złudne, a pandy słyną ze swojej łagodności i zamiłowania do bambusów. I właśnie między innymi to przyczyniło się do tego, że jeszcze niedawno były gatunkiem, któremu groziło wyginięcie.

Te biało – czarne miśki na wolności spotkać można jedynie w Syczuanie w Chinach. Długość ciała zwierzęcia może sięgać do 150 cm, a wysokość w kłębie dochodzi do 60-80 cm. Mają krótki ogon, nie przekraczający długości 13 cm. Dwukolorowa sierść, która ani trochę nie ułatwia zwierzęciu maskowania się wśród bambusowych lasów, zwykle ma długość od 3 do 10 cm i pokryta jest łojem, który chroni zwierzę przed deszczem i śniegiem. Natura sprawiła, że łapy pandy, w przeciwieństwie do jej układu pokarmowego, typowego dla mięsożerców, są bardziej przystosowane do jedzenia bambusa i wyposażone w szósty, przeciwstawny palec, który ułatwia im chwytanie.

I właśnie to, że układ pokarmowy i uzębienie tych misiów jest zupełnie odmienny niż u typowego roślinożercy, sprawia, że dieta składająca się w 99% z bambusa nie jest dla nich odpowiednia. Z drugiej strony jednak trudno nakłonić je na porzucenie swojego przysmaku, dlatego też pandy niemal całe życie są na skraju śmierci głodowej – składniki pokarmowe z liści nie przyswajają się u nich tak dobrze, jak u innych zwierząt odżywiających się roślinami, w związku z czym zdecydowaną większość dnia, bo aż 16 godzin, spędzają na jedzeniu. Są w stanie zjeść do 30 kg liści dziennie. Oprócz bambusowej sałatki od czasu do czasu odżywiają się również małymi gryzoniami, ptasimi jajkami i miodem. Najbardziej aktywne są po zmroku, w dzień zazwyczaj śpią.

Pandy prowadzą samotniczy tryb życia i spotykają się tylko dwa razy do roku w okresie godowym, który przypada na okres od marca do maja. Z całą pewnością nie można tych zwierząt posądzić o romantyzm, a wybieranie partnera przebiega niezwykle rygorystycznie i zdarza się, że samiec i samica nie przypadną sobie do gustu. Gdy dobiorą się w parę, spędzają ze sobą dwa dni, później ich drogi ponownie się rozchodzą. Ciąża trwa od 97 do 163 dni. Jeżeli urodzi się więcej niż jedno młode, to zazwyczaj to słabsze zostaje porzucone przez matkę. Wiąże się to z tym, że samica przez około trzy tygodnie nosi swoje dziecko w łapie i druga musi być wolna, aby mogła jeść. Młode, które się rodzą, są ślepe, niemal łyse i niezwykle malutkie – ważą zaledwie do 130 gramów, gdzie dorosłe osobniki osiągają wagę do 160 kg. Małe misie odżywiają się mlekiem matki do 5. miesiąca życia, później zaczynają jeść liście bambusa. Przebywają z matką, póki nie skończą 18. miesięcy, jednak tak naprawdę są w stanie ochronić się przed zagrożeniem dopiero gdy przekroczą 3. rok życia. Dojrzałość osiągają ok 5.-6. roku życia. Samice nie przystępują do rozrodu co rok. Dzieje się tak tylko wtedy, kiedy poprzednie młode się usamodzielni, czyli co 2-3 lata. Na wolności pandy żyją od 18 do 22 lat, natomiast w niewoli ok 30. Panda rekordzistka, oficjalnie wpisana do księgi rekordów Guinessa w chwili swojej śmierci miała 38 lat.

Chociaż natura wyposażyła pandę w kły drapieżcy, to jednak jest ona niezwykle łagodnym stworzeniem. Woli uciec, niż zaatakować, a naprawdę rozdrażniona powarkuje na swojego przeciwnika. Dlatego też właśnie ten biało – czarny miś stał się chińskim symbolem pokoju. Jego podobiznę można znaleźć również w logo WWF – World Wildlife Found. Przez wiele lat panda wielka była zwierzęciem zagrożonym: sukcesywnie przyczyniało się do tego nie tylko odbieranie im naturalnych siedlisk, które zmieniały się w pola uprawne, kłusownicy, którzy szukali w nich wielkiego zysku, ale również globalne ocieplenie. Badania dowiodły, że zwierzęta te w temperaturze przekraczającej 25°C odczuwają bardzo silny stres. Jednocześnie pandy wielkie są dowodem na to, że wysiłki wkładane w ratowanie ginących gatunków nie idą na marne. W ostatnich latach udało się zwiększyć populację pandy aż o 17%. Choć wciąż trzeba o nie dbać i otaczać troskliwą opieką, to jednak jest to niewątpliwy postęp motywujący do dalszego działania.

Panda wielka nie ma zbyt wielu naturalnych wrogów. Właściwie jedynym i jednocześnie najgorszym z możliwych jest właśnie człowiek, który sukcesywnie przyczynił się do jej wymierania. Nie możemy dopuścić do tego, aby to wspaniałe zwierzę, które wywołuje uśmiech na twarzach wielu ludzi zostało zapamiętane jedynie jako bohater bajek czy kreskówek. Zbyt często wykorzystuje się ich łagodne usposobienie jako atut, który pomaga osiągnąć nam zysk. Wręcz przeciwnie – powinniśmy się od nich tej łagodności uczyć. Nie bądźmy ich wrogami, a przyjaciółmi.

Auto: kierownik Data publikacji: 2 lutego, 2017 Dodano w kategorii: WYDARZENIA