Panowie i panie we frakach – pingwiny

W ostatnich latach pingwiny stały się niezwykle powszechnym motywem, zarówno w książkach i filmach, jak i w kreskówkach, takich jak słynne „Pingwiny z Madagaskaru”, gdzie biją wręcz rekordy popularności. Ile jednak tak naprawdę wiemy o tych niezwykłych stworzeniach? Z całą pewnością nie mają bazy wojskowej, jednak to nie wyklucza faktu, że wciąż mogą być tajemnicą. 20 stycznia obchodzimy światowy Dzień Wiedzy o Pingwinach, natomiast 25 kwietnia mamy dzień pingwina. I nie jest to data przypadkowa.

Co roku w ciągu siedmiu lat, w ten właśnie dzień, kolonia Adeli wracała z morza na antarktyczne tereny lęgowe i tam czekają na nie naukowcy, aby móc badać ich życie. Jest to niezwykłe wydarzenie, ponieważ zwierzęta te spędzają 3/4 swojego życia w wodzie. Być może właśnie z tego powodu na lądzie wydają się dość nieporadne,a ich chybotliwy chód wywołuje uśmiech na twarzy. Są jednak świetnymi pływakami i w wodzie są w stanie osiągnąć prędkość 10-15 km/h. W poszukiwaniu pożywienia nurkują na głębokość od 50 do 250 m, natomiast rekordzistą jest pingwin, który zanurkował na głębokość 535 m. Aby wydostać się z wody na krę lodową, są w stanie skoczyć bardzo wysoko Na lądzie również są w stanie osiągać większe prędkości, kiedy tylko na ich trasie występuje śnieg albo lód – ślizgają się wtedy na brzuchu, odpychając od podnóża krótkimi, wyposażonymi w błony pławne stopami. Tak więc, choć pozornie mogą wydawać się dość nieporadne, tak w rzeczywistości potrafią być naprawdę szybkie i zwinne, a warunki, w jakich się zadomowiły wskazuje również na wysoką wytrzymałość tych ptaków.

Na świecie występuje 17 gatunków pingwinów. Największy z nich to pingwin cesarski, który mierzy ok 120 cm wzrostu i waży średnio 40 kg. Najmniejszy to pingwin mały, który mierzy 30 cm i waży 1 kg. Są to również niezwykle długowieczne zwierzęta: pingwin cesarski jest w stanie przeżyć od 20 do 40 lat. Wszystkie gatunki pingwina mają czarno – białe umaszczenie, które bardzo często kojarzy się z frakiem. Ubarwienie to stanowi idealny kamuflaż w wodzie, gdzie czerń piór na grzbiecie zlewa się z ciemną wodą, natomiast biały brzuch pozwala się wtopić w jaśniejszą, podświetloną promieniami słonecznymi wodę, gdy potencjalny drapieżnik wypatruje paka z głębin. Ruch, jaki wykonują podczas pływania przypomina ten, który wykonują delfiny, przy rytmicznym zanurzaniu się i wypływaniu na powierzchnię. Przed zimnem chronią je trzy warstwy piór, ułożonych w taki sposób, w jaki układa się dachówki na dachu. Dodatkowo są one zabezpieczone tłuszczem, który nie pozwala na przedostawanie się wody i zimnego powietrza. W zimnej wodzie rytm serca spada z 80-100 uderzeń do ok 20. Od innych ptaków odróżnia je to, że ich kości nie są pneumatyczne, a wypełnione w środku, co ułatwia nurkowanie. Skrzydła przekształciły się w silne, mocne płetwy, które stanowią główną siłę napędową podczas pływania. Pod skórą znajduje się gruba warstwa tłuszczu, która utrzymuje ciepło, wygenerowane w czasie intensywnego pływania. Pingwiny odżywiają się głównie rybami, chociaż z kolei podstawą żywieniową pingwinów arktycznych jest kryl, dopiero w następnej kolejności ryby i głowonogi. Pokryty haczykami język nie pozwala się wyślizgnąć ofiarom z dzioba. Z racji, że większość swojego życia spędzają w słonych wodach, muszą w jakiś sposób usunąć nadmiar soli z organizmu – służy temu specjalny gruczoł nosowy. Zdecydowana większość gatunków zamieszkuje okolice Nowej Zelandii, natomiast wszystkie występują tylko i wyłącznie na półkuli południowej.

Pingwiny są monogamistami żyjącymi w dużych koloniach, gdzie jedna może liczyć nawet milion osobników. Taki tryb życia pozwala ogrzewać się wzajemnie. Ich gniazda znajdują się na ziemi, w szczelinach, czasem również w norach. Pingwiny carskie i królewskie nie budują gniazd w ogóle. Zdecydowana większość gatunków składa po 2 jaja, natomiast te, które gniazd nie budują po 1 jaju. Co ciekawe, czasem zdarzają się w gniazdach nawet trzy jaja, przy czym to ostatnie zwykle pochodzi… z kradzieży z sąsiedniego gniazda. Wysiadywane są na zmianę przez samca i samicę, a trwa to ok. 1-2 miesiące. Po wykluciu, to samiec zostaje w gnieździe, aby opiekować się potomstwem i karmi je mlekiem wydzielanym przez gruczoł mlekowy umiejscowiony w jego przełyku. Sam natomiast znosi głodówkę do czasu, aż samica nie wróci i nie przejmie od niego opieki na dziećmi. Wtedy musi się zatroszczyć o siebie sam. Jeżeli pingwiny mają problem ze zdobyciem pożywienia dla potomstwa, wtedy to starsze skazane jest na śmierć głodową, a przeżywa najmłodsze z nich. Mały pingwin przez miesiąc po wykluciu jest ogrzewany jeszcze przez rodziców, a gdy wykształci mu się puch, jest w stanie już wędrować samodzielnie i bawić się z innymi pingwinami. Gdy temperatura jest zbyt niska, dorosłe pingwiny zgarniają maluchy do środka i otaczają je w większej grupie, aby osłonić przed mrozem i zimnym wiatrem.

Dawniej na pingwiny polowano w celu pozyskania skór na ubrania i mięsa. W XIX i XX wieku tłuszcz pingwini stanowił idealne paliwo. Na dzień dzisiejszy ptaki te objęte są ścisłą ochroną i nie wolno na nie polować. Nie zmienia to jednak faktu, że ptakom tym wciąż grozi duże niebezpieczeństwo. Wpływ na zmniejszającą się populację pingwinów wpływ ma zmiana klimatu, brak pożywienia będący następstwem przełowienia oceanów, utrata siedlisk a także zaśmiecanie oceanów odpadami, olejami i paliwami. Miejsca, które dawniej stanowiły dla nich azyl stają się coraz bardziej niebezpieczne. Warto pamiętać o pingwinach i to nie tylko 20 stycznia czy 25 kwietnia. O ich dobro trzeba dbać przez cały rok, aby nie pozostały jedynie wspomnieniem i postaciami w kreskówkach.

Auto: kierownik Data publikacji: 29 sierpnia, 2017 Dodano w kategorii: WYDARZENIA